Haarlem is een sociale stad, en wat mij betreft blijft dat nog heel lang zo. Maar omdat we zo’n sociale stad zijn hebben we jarenlang aan ex-gedetineerden, ex-daklozen en ook aan statushouders budgetten verschaft die toereikend zijn voor een compleet nieuwe woninginrichting. En met nieuw bedoel ik ook echt nieuw, dus een nieuwe bank, nieuwe flatscreen tv, nieuwe koelkast, nieuwe salontafel, alles spiksplinter nieuw. Dit budget is gedeeltelijk een lening en gedeeltelijk een gift. Een gift die – in het geval er meerdere kinderen zijn – kan oplopen tot boven de 4000,00 euro.
Maar de tijden zijn veranderd en Haarlem moet de aankomende twee jaar zo’n 800 extra statushouders huisvesten. En dat doen we ook. Niet alleen omdat het moet, maar ook omdat we dat willen. Maar het CDA Haarlem vroeg zich tegelijkertijd ook af: Is dit het juiste moment om ook nog grote sommen belastinggeld te besteden aan splinternieuwe televisies en salontafels? Belastinggeld, dat bijeen wordt gebracht door Haarlemmers die in veel gevallen zelf ook niet allemaal nieuwe spullen kunnen kopen.
Wij stelde daarom in een motie voor om het huidige budget voor woninginrichting met zo’n 35% te korten. Dit betekent dat de statushouder en dus ook de ex-gedetineerde en ex-dakloze een gedeelte van zijn woninginrichting nieuw kan kopen, maar ook een gedeelte tweedehands zal moeten aanschaffen. Per persoon levert dit een besparing op van 700 euro. Wat in twee jaar tijd dus kan oplopen tot meer dan een half miljoen euro totaal (€ 560.000).
Het CDA stelde voorts voor om het uitgespaarde bedrag te investeren in extra taallessen, inburgeringscursussen, studies en / of werktrajecten. Haarlemmers moeten – als het even kan – uit de bijstand en aan het werk, want dat levert op de lange termijn namelijk pas echt iets op. Het levert financieel voordeel op, want bijstandsuitkeringen drukken immers zwaar op de gemeentelijke begroting, maar het levert ook immaterieel voordeel op, want op eigenwaarde kun je geen prijs zetten.
Onze motie wekte bij de PvdA en GroenLinks weerstand op, het CDA zou statushouders degraderen tot ‘tweedehands burgers’, omdat wij van mening zijn dat ze een gedeelte van hun spullen ook tweedehands kunnen kopen.
Maar CDA Haarlem ziet dit toch echt anders, een paar weken geleden kwamen er drie statushouders inspreken bij de commissie samenleving: Zij zaten al vijf jaar thuis ‘duimen te draaien’, maar wilde niets liever dan zichzelf ontwikkelen. Zij vonden het erg jammer dat dit momenteel amper kan. Voor studies – met behoud van uitkering – komen zij vaak niet in aanmerking en taallessen worden alleen op het allerlaagste niveau aangeboden.
Dit gaf voor het CDA de doorslag om een motie in te dienen die als strekking had: ‘Laten we investeren in de toekomst van mensen in plaats van in salontafels.’ Maar helaas, de motie werd verworpen, de meerderheid van de Haarlemse gemeenteraad vindt woninginrichting belangrijker dan zelfontwikkeling.